Op 8 juni 1972 begon een leven van chronische pijn en medicijnen voor Kim Phuc. Een aanval met napalm op haar dorp in Vietnam veranderde het toen 9 jarige meisje in een menselijke toorts. Het chemische wapen veraste haar kleren en brandde verder op en onder haar huid. Naakt en wegvluchtend van het vuur, samen met haar broers en zussen, zou ze overal ter wereld bekend worden als "dat meisje" in de met een Pullitzer Prize bekroonde foto die uitgroeide tot het symbool bij uitstek voor de onmenselijkheid van oorlog.
40 jaar later stuurt Kim Phuc een nieuw beeld te wereld in. Haar negenjarige zelf loopt naakt over haar met littekens bezaaide volwassen rug. Ze zal het verleden nooit vergeten maar het ligt achter haar. Ze omhelst de toekomst, vertegenwoordigd door haar zoontje in haar armen in wiens oor ze een boodschap van liefde fluistert. "Vergiffenis is sterker dan haat," beklemtoont ze. "En liefde is sterker dan om het even welk oorlogswapen."
Kim Phuc stelt haar leven vastberaden in het teken van het geven van liefde, zonder te verwachten dat ze liefde terugkrijgt. Haar motto geeft haar de kracht om zich onvermoeibaar te blijven inzetten voor vrede en verzoening met haar Kim Foundation International. De organisatie helpt jonge oorlogsslachtoffers door de kinderen medische en psychologische steun te geven zodat ze hun traumatische ervaringen kunnen overwinnen. Met haar stichting financiert ze scholen en hospitalen over de hele wereld, zoals in Afghanistan, Kenia, Oeganda, Oost-Timor, Roemenië en Tadzjikistan.
UNESCO had een exclusief gesprek met Kim Phuc naar aanleiding van de veertigste verjaardag van het iconische beeld.
Wat betekent de veertigste verjaardag van deze foto voor u persoonlijk?
De veertigste verjaardag betekent zoveel voor me. Ik ben dankbaar dat ik nog leef en dat ik kon leren uit de tragedie. 40 jaar later voel ik me beter maar niet bitter, en de tragedie die ik meemaakte hielp me om de betekenis van het leven te ontdekken. Ik dank god voor de goede afloop. Ik kreeg de kans om verder te leven en daarom vier ik het leven en eer ik de mensen in mijn leven: de fotograaf die de foto maakte, de journalisten die mijn verhaal wereldwijd verspreidden, mijn vader en moeder, mijn echtgenoot en mijn vrienden. Ik ben zo blij dat ik leef en het hoogtepunt is dat ik UNESCO Goodwill Ambassadrice ben en dat ik andere mensen kan helpen met de Kim Foundation. Elk moment is een zegen.
Welke foto betekent meer voor u persoonlijk: het beeld dat u beroemd maakte of het beeld met uw pasgeboren zoontje?
Allebei. De eerste foto symboliseert de gruwel van oorlog en vervult me met gevoelens van angst en afgrijzen. Het is een lelijke foto. De tweede foto symboliseert liefde, het leven en de toekomst. Ondanks dat ik gruwelijke dingen meemaakte, beëindigde de gruwel van de oorlog mijn leven niet. Beide foto's hebben een bijzondere betekenis voor mij. Ik hou van beide, omwille van verschillende redenen en op verschillende manieren. De eerste is een geschenk voor vrede, de tweede vertelt mensen dat ik de moed niet opgaf tijdens deze tragedie. Het maakte een beter mens van me.
Wat hoopt u dat mensen zullen onthouden van deze veertigste verjaardag?
Ik zou willen dat ze niet vergeten dat oorlog gruwelijk is en dat empathie de voornaamste kwaliteit is. Als moeder zou ik nooit willen dat mijn kinderen lijden zoals ik heb geleden. Kinderen zouden nooit mogen lijden zoals dat meisje op de foto. Ik zou ook willen dat ze hun best doen om oorlog te vermijden en om een vreedzaam bestaan te leiden met vrienden, familie en in hun gemeenschap. Ze moeten twee keer nadenken vooraleer een oorlog te beginnen, ze moeten leren onderhandelen en verzoenen.
Nu uw foto weer volop in de belangstelling staat, wat zou u mensen aanraden om van de wereld een betere plek te maken?
Ik zou hen aanraden om lessen te trekken uit het verleden, om te blijven leren en om het beter te doen in de toekomst. Ze moeten zich inzetten voor het verdedigen en bevorderen van onderwijs als ze deze wereld willen verbeteren. Ik wil er ook op aandringen dat mensen elkaar vergiffenis schenken, dat ze leven met hoop en liefde en niet vergeten dat niemand volmaakt is. Om zich niet te laten verlammen door tragedies maar om manieren te vinden om elkaar te helpen.
